Ik word om 10.00 uur wakker en voel me alsof ik de avond ervoor in elkaar geslagen ben, maar herinner me dan de akelige vlucht van Istanbul via Dubai naar Kathmandu. Ik kijk naast me en zie dat Dave nog in coma ligt. Nog heel even mijn ogen dicht dan maar....

Ons basis in Kathmandu is Yellow House in de wijk Paknajol. Het is vlak achter de drukke toeristische wijk Thamel en heeft baguettes en croissants met kaas op de menukaart, waarschijnlijk vanwege het feit dat het guesthouse wordt uitgebaat door een Zwitser. Onze dagen in Kathmandu staan in het teken van uitrusten en voorbereiden op onze trek. We hebben besloten om een trekking te doen in de Himalaya richting Everest Base Camp. We lopen alle winkels af in Kathmandu en kopen o.a. routekaarten, bekers, thee, soep, snickers, waterreinigingstabletten, vitaminepillen en alcoholgel. Dave gaat naar de kapper (en krijgt ook meteen een ouderwetse scheerbeurt) en we kopiëren een stuk of 20 pagina's uit een geleende reisgids over de trek. We zijn dit keer in ieder geval een stuk beter voorbereid dan drie jaar geleden in Annapurna, toen we geen flauw benul hadden waar we aan begonnen.

Uitrusten is een uitdaging in Kathmandu. Zodra je het guesthouse verlaat word je meegezogen in de drukte van de stad. Riksja- en taxichauffeurs, verkopers, trekking gidsen, bedelaars: iedereen wil iets van je. Met een glimlach en 'no thank you' kom je meestal helaas niet weg en daarom moet je soms gewoon stug doorlopen en soms een leugentje om bestwil plegen. Tegen een volhardende gids vertelt Dave dat hij een kunstknie heeft. Een beetje jammer is alleen dat we de beste man vervolgens een aantal keer per dag tegen het lijf lopen en Dave zodoende constant met één been moet slepen. Door Kathmandu lopen is sowieso een uitdaging. Ten eerste vanwege de talloze taxi's, riksja's en motoren die compleet ongeordend door elkaar heen rijden en ten tweede door de vervuiling en dan met name de uitlaatgassen en slechte zanderige wegen. Je ademt zoveel rotzooi in dat je er binnen een dag last van krijgt. Een mondkapje houdt het ergste vuil buiten, maar toch is 's avonds je zakdoek zwart als je je neus snuit.

De zakdoek was het zwartst na een dagje sightseeing. We besloten om naar Durbur Square te gaan for old times sake. We lieten ons vlakbij Yellow House ompraten door een riksjachauffeur met een lege Head & Shoulders shampoofles als toeter (hulde voor zijn creativiteit) om ons er naar toe te brengen. We werden netjes afgezet bij de ingang en werden meteen belaagd door diverse Nepalezen die graag onze gids willen zijn. Een van hen zegt dat we een kaartje moeten kopen voor 750 roepies (€ 7,50) en ik roep nog 'yeah right', maar even later blijkt inderdaad dat we langs een ticket office moeten waar ons netjes verteld wordt dat de entreeprijs per 1 januari 2012 is verhoogd van 300 naar 750 roepies. Met grote ogen vraag ik wat de reden is van deze verhoging van meer dan 200% en ik krijg te horen dat je nu met het ticket gratis naar het museum op het plein mag. In gedachten zie ik de slimmerik die dit verzonnen heeft glimlachen. Omdat we ons niet kunnen herinneren dat we 3 jaar geleden überhaupt iets betaald hebben besluiten we om door een wirwar van winkelstraatjes naar de andere kant van het plein te lopen. En ja hoor, we lopen zo Durbar Square op. Zal wel Nepalese logica zijn om aan de ene kant wel een ticket office te plaatsen en aan de andere kant niet. We hangen een poosje rond, maken wat foto's en wachten tot de Kumari zich laat zien. De Kumari (levende godin) is een jong meisje dat in een tempel op Durbar Square woont. Ze is volgens een oud en mystiek proces verkozen tot de menselijke reïncarnatie van de moedergod van het Hindoeïsme. Bij de eerste tekenen van volwassenheid wordt er een nieuwe godin gekozen. Ook mag ze zich niet bezeren, want bloed betekent voor haar het einde van haar heiligheid. Ze mag daarom niet spelen en zich bijna niet bewegen. Drie jaar geleden hebben we haar ook gezien (toen was ze 4,5 jaar oud) en na enig navragen blijkt dat het nog steeds hetzelfde meisje is. In onze levens is zoveel gebeurd in 3 jaar tijd en dat arme meisje heeft alleen maar in haar houten paleis gezeten. Ze verschijnt uiteindelijk een paar seconden voor het raam en haar blik moet geluk brengen, dus dat hopen we dan maar!

Ter voorbereiding op onze trek willen we ook wat informatie opzoeken op internet. We hebben een laptop bij ons en er is wifi op het terras van het guesthouse, maar het blijkt toch een lastig verhaal. Behalve dat de snelheid van het internet volledig afhankelijk is van het aantal mensen dat het gebruikt zijn er in Kathmandu iedere dag powercuts, waardoor er in bepaalde regio's een aantal uur geen elektriciteit is. Het is (ons) niet duidelijk hoe het roulatiesysteem werkt en zodoende zitten we telkens zonder stroom als we graag willen internetten. Je kunt je er het beste maar bij neerleggen. Geen stroom 's avonds? Dan maar een boek lezen met een zaklamp.

De dag voor ons vertrek uit Kathmandu kopen we buskaartjes naar Jiri, waar we zullen starten met onze trek. Kaartjes voor de lokale bus kun je vanaf één dan voor vertrek kopen (ook Nepalese logica). We hebben volgens de man van het ticket office (nou ja, office?) de laatste twee kaartjes voor de bus van 6.00 uur en de bus doet er circa acht uur over om Jiri te bereiken. Behalve ‘Supper Express' staan er allerlei handgeschreven dingen op die we niet kunnen lezen. Hij heeft ons op het hard gedrukt om er uiterlijk om 5.30 uur te zijn en dan moet het allemaal goed komen. Dat wordt een vroegertje dus! 's Avonds nog een lekkere pizza, want tijdens de trek staat er waarschijnlijk alleen dal bhat op het menu. Helaas is er wederom geen stroom en gaan we, omdat we toch echt wat dingen online moeten doen, te laat naar bed. Als de wekker gaat om 4.30 uur wil ik het eigenlijk niet geloven. We laten mijn backpack, met de spullen die we niet nodig hebben tijdens de trek, achter in de bagageruimte van het guesthouse. Ik draag tijdens de trek de dagrugzak en Dave zijn eigen backpack met daarin de meeste spullen, zoals o.a. onze donzen slaapzakken, jassen en thermo ondergoed. Ondanks het belachelijke tijdstip staan er overal taxi's te wachten en zijn we binnen een mum van tijd op het busstation. Tja, vindt dan maar eens in het pikkedonker de juiste bus. Na drie keer door iemand naar de verkeerde bus gestuurd te zijn vinden we de juiste en we blijken nog stoelnummers op ons ticket te hebben ook. We zitten helemaal achterin de bus in het hoekje op een rij van 6 stoelen. Ik pas amper op een stoel, laat staan dat Dave erop past en dat hij zijn benen kwijt kan. Terwijl ik uit het raampje kijk wordt het langzaam licht en zie ik de berg afval die vlak naast de bus ligt. Denk aan de inhoud van ongeveer 50 afvalzakken en dat op een berg midden op het busstation. Tot mijn verbazing komen er ook mensen met een soort kliko of fiets met een bak erachter om hun afval erbij de dumpen. Ik vraag me af of er hier überhaupt een afvalophaalsysteem is, maar mijn gedachten worden onderbroken door een hoop kabaal. Een vrouw schreeuwt iets in het Nepalees en direct beginnen alle mannen in het busstation (inclusief degenen die al in de bus zaten) in één richting te rennen. De jongen die voor ons zit legt later met handen en voeten uit dat de vrouw was bestolen en ze de dader gezamenlijk een lesje hebben geleerd.

Wonder boven wonder vertrekken we redelijk op tijd en de buschauffeur trapt het gaspedaal flink in. Helaas stoppen we in de eerste paar uur bijna om de 5 minuten om extra passagiers op te pikken, om verkopers met eten en drinken in de bus te laten, voor een militaire controle of om een oude vrouw in de bus te laten plassen. Als we dan eindelijk vaart gaan maken stoppen we om te tanken en laat de buschauffeur per ongeluk een passagier achter op het toilet en moeten we omkeren om hem op te halen. Vanaf mijn plek helemaal rechts achterin de bus zie ik de pikzwarte rookwolken die uit de uitlaat komen. Zo lang er geen (beter) systeem komt voor het ophalen en verwerken van afval en er geen reglementen zijn op het gebied van uitlaatgassen zal Kathmandu een van de meest vervuilde steden ter wereld blijven. Wat een contrast met de bergen en natuurgebieden in Nepal, waar de lucht zo schoon is. We kijken uit naar onze aankomst in Jiri en de start van onze trek.

Rond lunchtijd gaan we een brug over en beginnen dan te klimmen in de bergen. Bij iedere (haarspeld)bocht laat de chauffeur een toetermelodie horen voor het geval er een voertuig van de andere kant komt. De eerste keer dat we vol in de remmen moeten omdat er een bus om de hoek komt en we op een halve meter van de bus tot stilstand komen schrik ik met rot, maar alles went. Slapen, lezen of schrijven is geen optie in de bus, want je stuitert van links naar rechts en van boven naar beneden. Ik stoot mijn hoofd een aantal keer behoorlijk en een klein jongetje dat ook op de achterbank zit moet daar hard om lachen. Rond 14.00 uur zijn we het behoorlijk zat, maar het wordt alleen maar erger. Na het laatste militaire checkpoint stopt de bus constant om extra passagiers in de bus te laten. In eerste instantie gaan ze in het gangpad en op de armleuningen zitten, maar later klimmen ze ook op het dak. De bus wordt steeds zwaarder de weg steeds slechter en steiler, dus we komen moeizaam vooruit. Tijdens een van de stops wenkt de buschauffeur dat we eruit moeten. Eenmaal buiten blijkt dat we ons bij een checkpoint (alleen voor toeristen) moeten registeren. Ditmaal moet de bus dus even op ons wachten. Mijn raampje valt al de gehele rit open en ik begin nu echt last te krijgen van de uitlaatgassen en al het zand. Gelukkig komen we na negen uur rijden eindelijk op de plek van bestemming aan. We waren eigenlijk van plan om vanuit Jiri meteen door te lopen naar Shivalaya (circa 3 uur lopen), maar daar is het nu wat laat voor. Het wordt in Nepal rond 17.30 uur donker en we willen niet het risico lopen om te verdwalen.

We nemen onze intrek in een van de lodges en nemen een koude douche (waarschijnlijk een van de eerste van vele). We zijn tot dusver de enige gasten in de lodge. We bestellen (waarschijnlijk ook een van de eerste van vele) dal bhat. Dal bhat is het nationale gerecht van Nepal en bestaat uit dal (gekookte rijst), bhat (linzensoep) en komt normaal gesproken met een aardappelcurry en wat seizoensgebonden groenten. Als je geluk hebt krijg je er ook een papadum en wat hete pepers bij. Dal bhat is altijd een van de goedkopere gerechten op de menukaart, maar het werkelijke voordeel is dat je bord bij dit gerecht wordt bijgevuld totdat je genoeg hebt en dat is tijdens een trekking als deze, waarbij je circa 7 uur per dag loopt, belangrijk. Als je je toch laat verleiden tot het bestellen van westerse gerechten op de kaart (dat kan heel verleidelijk zijn als je honger hebt) kom je vaak bedrogen uit. In plaats van die pizza waar je zo naar verlangt krijg je een chapati met ketchup en wat yak kaas voorgeschoteld. Volgens Dave komt het behalve door het gebrek aan ingrediënten ook omdat de westerse recepten mondeling van dorp naar dorp worden doorgegeven en er bij ieder dorp een ingrediënt sneuvelt

Als we bijna naar onze kamer willen gaan schuift er toch ineens een andere (Engelse) toerist aan. Hij had de bus van 5.30 uur uit Kathmandu, maar is een stuk later aangekomen dan wij! Een poosje gekletst en de gebruikelijke info uitgewisseld (waar kom je vandaag en waar ga je naar toe?). Dit is al de tweede persoon die we spreken die al voor langer dan 5 jaar op reis is. En al voor de tweede keer is het antwoord op de (brutale) vraagtekens boven ons hoofd dat hij (en de vorige keer zij) rond kan komen van een aantal investeringen. Wat doen wij verkeerd!?!

Het kleine aantal toeristen in Jiri komt voornamelijk door het vliegveld in Lukla. Het is vanuit Jiri zeven dagen lopen naar Lukla en voor 125 Dollar kun je er in drie kwartier naar toe vliegen. Gezien de meeste toeristen slechts twee of drie weken de tijd hebben vliegen ze naar Lukla om vanuit daar direct de trekking naar Everest Base Camp te doen. Wij hebben ervoor gekozen om wel vanuit Jiri te lopen, omdat we A. alle tijd hebben, B. geld besparen en C. in dramatische conditie zijn (ja Kimm, ik had iets vaker moeten komen trainen de afgelopen maanden) en D. omdat Dave vindt dat vliegen naar Lukla voor watjes is. Oh en E. omdat er twee weken geleden een vliegtuig van Kathmandu naar Lukla is neergestort met 7 Britten erin. Niet dat de bus nou zoveel veiliger is, maar goed.

Nog een laatste blik op de route voordat we aan onze nachtrust beginnen. Het plan is om van Jiri in ruim een week naar Namche Bazaar te lopen. Daar voegt de trail zich samen met de vele toeristen die naar Lukla vliegen. Na een aantal acclimatisatiedagen willen we verder omhoog richting Everest Base Camp, maar ook over de beruchte ‘three passes'. Dit zijn drie bergpassen boven de 5000 meter die alleen begaanbaar zijn in het juiste seizoen. Het is niet mogelijk om op de bergpassen te overnachten, dus moet je bij het eerste daglicht vertrekken en stevig doorlopen om het te halen voor het donker is. In de Lonely Planet staat dat het alleen voor de ‘truly adventurous' is, we hebben geen gids of drager en ik heb in het verleden last gehad van de hoogte, dus ik moet het eerst nog maar eens zien. Laten we ons voorlopig maar richten op de eerste week!