Het is vandaag 2 oktober, precies 3 jaar min 1 dag geleden dat ik in mijn uppie vertrok voor mijn reis rond de wereld. Gek genoeg kan ik me niet meer herinneren of ik destijds erg nerveus was voor mijn vertrek. Tijd om nerveus te zijn is er nu (ook) niet, want we vertrekken rond 12.00 uur naar Schiphol en we moeten onze tassen nog inpakken en wat andere dingen regelen. We hebben over ieder item dat we meenemen goed nagedacht. Dave is (voor degenen die hem niet zo goed kennen) een man van alles of niets. Hij kwam dan ook met het idee op de proppen om zo lichtgewicht mogelijk op reis te gaan en liet mij websites zien van backpackers die zelfs het onderste gedeelte van hun tandenborstel afzagen om gewicht te besparen. Na mijn vorige reis met een veel te grote en zware rugzak rondgelopen te hebben vond ik het idee om wat lichtgewichter en flexibeler te zijn best aardig. Het afzagen van mijn tandenborstel ging mij echter alleen wat ver. Voor ik het wist bezochten we ieder weekend de meest fantastische outdoor shops om vervolgens de items die we graag wilden hebben (zo goedkoop mogelijk) online te bestellen. Lichtgewicht staat in de reiswereld gelijk aan duur. Hoe lichter je donzen slaapzak, hoe duurder hij is. T-shirts gemaakt van merinowol die bijna niks wegen, snel drogen en nooit gaan stinken zijn fantastisch voor op reis, maar zijn ook fantastisch duur. Voor ik het wist had Dave ook ineens een nieuwe rugzak voor me besteld. ‘Wat lief!', dacht ik heel even, totdat mijn oog viel op het kenmerk '38 liter'. 38 liter? Had ik er vorige keer geen 70 tot mijn beschikking? Volgens Dave moest ik er niet over piekeren, het zou allemaal wel passen, we gingen toch lichtgewicht op reis? Er volgden nog vele discussies in de maanden daarna over o.a. het gewicht van de inhoud van mijn toilettas (ik heb voet bij stuk gehouden

), het aantal boxershorts dat Dave mee zou nemen (hij was ervan overtuigd er zeker niet meer dan 3 nodig te hebben) en de kledingstukken die we wel of niet nodig hadden voor de verschillende (en soms extreme) temperaturen en seizoenen. Ik denk dat we uiteindelijk, met een totaalgewicht van 23 kilo verdeeld over onze beide rugzakken en de dagruzak, tot een prima compromis gekomen zijn.

Terug naar de ochtend van vertrek. Tassen inpakken en nog wat mails verzenden. Vlak voor vertrek naar het vliegveld krijg ik nog een verlossend telefoontje van Vodafone dat het gelukt is mijn nummer te porteren. Ik ben dus op reis gewoon bereikbaar op mijn eigen nummer! Met papa, mama en Eva vertrekken we ruim op tijd naar Schiphol. Onze eerste bestemming is Istanbul, waar we 2 nachtjes zullen blijven voordat we verder vliegen naar Kathmandu. We kunnen gelukkig bij aankomst op Schiphol al inchecken en gaan daarna nog even lekker Nederlands lunchen bij Dutch & Delicious. Vlak voor de douane nemen we afscheid en uiteraard houden we het niet droog. We beseffen eigenlijk nog steeds niet dat we voor zo'n lange tijd weg gaan. De laatste maanden zijn zo druk geweest met eindeloze ‘to do lijstjes' voor de bruiloft, het achterlaten van ons huis en de reis, dat we eigenlijk nauwelijks tijd hebben gehad om ons mentaal voor te bereiden.

Het is maar een uur of 4 vliegen naar Istanbul en eenmaal aangekomen en na even wat Lires uit de pinautomaat gehaald te hebben zitten we al snel in de bus naar het centrum. Het verkeer is ietwat chaotischer dan in Nederland, maar het zijn nog geen Aziatische taferelen. We stappen uit in Taksim, een wijk in Istanbul, en nemen vanaf daar de taxi naar het hotel. De chauffeur vraagt waar we vandaan komen en begint meteen een hele rits Nederlandse voetballers op te noemen waarvan Pierre van Hooijdonk zijn favoriet is. Na een kwartiertje zijn we er en de meter geeft 30 Lires aan. Ik geef de chauffeur een briefje van 50 en ik heb amper met mijn ogen geknipperd of hij heeft het briefje verwisseld voor een briefje van 5 Lires en zegt ‘it's 30 Lires miss'. Een fractie van een seconde twijfel ik, maar ik hoor Dave meteen naast me zeggen ‘she just gave you 50 Lires, you owe us 20' en de chauffeur gaat gelukkig al snel overstag.
We checken in bij het hotel, gooien onze tassen in de kamer en gaan snel op zoek naar wat te eten. De straten zijn vergeven van de restaurantjes en nagenoeg overal staan jongens om je over te halen vooral bij hen te komen eten. We vinden al snel een restaurantje waar niemand buiten staat, maar het binnen wel vol zit met locals en genieten van een prima maaltijd.
De volgende ochtend staan we redelijk op tijd op om de toerist uit te hangen. We hebben op onze bruiloft 2 toegangskaartjes voor het Topkapi paleis kado gekregen en dat staat dus als eerste op het programma. Het paleis ziet er aan de buitenkant vrij eenvoudig uit, maar binnen in het museum kijken we onze ogen uit.

Het paleis was vier eeuwen lang de residentie van sultans met duizenden bedienden en er zijn ontzettend veel schatten bewaard gebleven. Het is onwijs druk in het paleis en na een uur of 2 houden we het voor gezien en gaan we op weg naar de Blauwe Moskee. We mogen ook naar binnen in dit prachtige bouwwerk onder de voorwaarde dat we onze schoenen uitdoen en ik mijn sjaal als hoofddoek gebruik. We hebben geen reisgids bij ons, maar kunnen wel raden waar de bijnaam van de moskee vandaan komt: de talloze blauwe keramiek tegeltjes in de moskee.

We hebben honger gekregen en eten een broodje verse vis naast de vismarkt aan de kust. 's Middags gaan op zoek naar de Grote Bazaar. Het is hier gemakkelijk verdwalen in alle gangetjes met sieraden, tapijten, aardewerk, leren jassen en eten. Na wat rondgekeken te hebben en wat foto's te hebben genomen geniet Dave van een kopje Turkse koffie en ik van een lekkere appelthee. Tevens kunnen we de baklava niet weerstaan, mmmmmh. 's Avonds genieten we zo van de Turkse mezzes dat ik eigenlijk geen plek meer heb voor een hoofdgerecht. Ik moet me thuis toch eens gaan verdiepen in de Turkse keuken.

De volgende dag slapen we uit, want we hebben een lange dag voor de boeg. Rond middernacht vertrekt namelijk pas ons vliegtuig naar Kathmandu met een tussenstop van 7 uur in Dubai (je moet wat over hebben voor de goedkoopste vliegtickets

). We mogen tot 12.00 uur in onze kamer blijven en kunnen dan voor de rest van de dag onze bagage kwijt in de bergruimte. Net voor vertrek horen we van het thuisfront dat er een brief is gekomen van onze zorgverzekeraar dat ons verzoek tot uitschrijving niet geaccepteerd is. En dat terwijl we dachten alles zo goed geregeld te hebben! We schieten even in de stress (12 maanden onze zorgverzekering doorbetalen terwijl we al een andere speciale verzekering hebben afgesloten die onze zorgkosten dekt in het buitenland...auw!), maar gelukkig levert een telefoontje van de liefste vader in de wereld met de desbetreffende zorgverzekeraar een postief resultaat op en is het alsnog geregeld...een pak van ons hart.
We hebben op onze bruiloft nog een kado gekregen voor Istanbul (bedankt George en Angelique!), namelijk een bezoekje aan de hamam. We besluiten om naar de Suleymanye Hamami te gaan, omdat je hier als koppel terecht kunt.

We krijgen allebei een soort houten slippers aan, Dave moet een soort doekje omwikkelen en ik krijg een broekje en bikinitopje van dezelfde stof (nee hier zijn helaas geen foto's van

). We worden naar een hete ruimte gebracht waar we bijna drie kwartier op een warme steen liggen. Dan mogen we meelopen met twee jongens die ons een soort zeepmassage geven. We worden grondig aangepakt en helemaal schoongeboend. Als Dave bij het omdraaien van zijn buik naar zijn rug bijna van de stenen tafel glijdt lig ik uiteraard in een scheur. De jongens spreken nauwelijks Engels en af en toe weten we niet helemaal wat er van ons verwacht wordt, maar we voelen ons na afloop in ieder geval enorm schoon en relaxed. Tijdens het bijkomen drinken we nog een lekker kopje appelthee (er worden hier dagelijks werkelijk liters thee gedronken!), krijgen nog wat rozenolie opgesmeerd en dan is het tijd om ons om te kleden en de drukke stad weer in te gaan. Er zijn overigens behoorlijk wat toeristen in Istanbul, met name Nederlanders, Amerikanen en Duitsers. Sommige groepen lopen de hele dag achter een gids met een vlaggetje aan, dat lijkt me toch een potje vermoeiend. Na een lekker broodje kebab (op iedere straathoek kun je er 3 krijgen) en een bezoekje aan de kruidenbazaar halen we onze tassen op bij het hotel.

Dave heeft gelezen dat we ook vanuit het Aziatische gedeelte van Istanbul de bus naar het vliegveld kunnen nemen, dus lopen we naar de oevers van de Bosporus en nemen daar de ferry naar de overkant. Verschillen tussen het Europese gedeelte van Istanbul en het Aziatische gedeelte kan ik zo snel niet ontdekken. Ook hier drinken ze thee en eten ze kebab en baklava. Wij gaan daarom ook nog maar een keertje overstag. Met een gevulde maag stappen we op de bus naar het vliegveld. We zijn redelijk vroeg, maar we kunnen gelukkig al wel inchecken en relaxen wat in een van de bars op het vliegveld. Dave heeft de nieuwe Kindle (e-reader) in beslag genomen en zit middenin zijn Game of Thrones boek en ik lees in de Rough Guide Nepal. Tegen middernacht kunnen we eindelijk inchecken en gaan we op weg naar Dubai. Het vliegtuig is maar halfvol en er is genoeg ruimte om te slapen, maar toch wil het niet echt lukken. Na een uur of 4 vliegen landen we op Dubai Airport en we kijken ernaar uit om een paar lekkere stoelen op te zoeken voor de komende 7 uur. We stappen vanuit het vliegtuig in een bus waar iets omgeroepen wordt dat we niet kunnen verstaan en stappen daarom maar uit bij de eerste halte. Dit blijkt jammer genoeg een foutje, want 5 minuten later hebben we allebei een (gratis) visum voor 30 dagen in ons paspoort. We kunnen echter verderop gewoon de juiste terminal weer inlopen en moeten alleen wederom door de douane. We krijgen vrolijk een stempel dat we het land weer zijn verlaten. We hebben van tevoren op internet opgezocht bij welke gate je de beste stoelen kunt vinden om te relaxen (gate 201 tot 232 mocht je er ooit nog eens wat uurtjes door moeten brengen...) en hebben heel ambitieus onze zwemkleding meegenomen, omdat er ook een fitnesscentrum met zwembad moet zijn, maar vooralsnog zien we alleen een lelijke, drukke en ontzettend lawaaierige terminal met één winkel, een Mc Donalds en een Costa Coffee. In een vlaag van positivisme vraag ik een stewardess van FlyDubai of het mogelijk is om op de normale terminal te komen, maar dit is niet mogelijk zonder een ticket voor een van de airlines die vanaf daar vliegt. Gezien we het land net in en uit zijn gegaan is het land wederom ingaan ook niet echt een optie meer (bovendien is het middenin de nacht) en kiezen we noodgedwongen eieren voor ons geld. We lopen drie keer de terminal op en af op zoek naar de beste en meest rustige plek om te zitten/slapen, maar die is er niet. Overal herrie, tl-lampen en harde kuipstoeltjes met handleuningen die het onmogelijk maken om te gaan liggen. We proberen om de beurt wat te slapen op de grond, maar het is koud en oncomfortabel dus dat wil niet echt lukken. Ik voel me na een paar uur flink beroerd, maar er zit niets anders op dan nog een paar uur te wachten tot we eindelijk (uiteraard met nog wat vertraging) mogen boarden. Het vliegtuig is dit keer wel propvol en er zitten ook nog een stelletje lawaaierige (dronken) Russen in het vliegtuig. Het uitzicht is gelukkig prachtig en we vliegen het laatste uur echt de duisternis in. Ik ben dolblij als we het vliegtuig uit mogen en we zetten flink de pas erin richting de douane om de langste rijen voor te zijn. We vullen snel de visaformulieren, plakken er een pasfoto op en betalen de benodigde dollars voor de visa's (stonden overigens ook op onze wedding gift list....bedankt Eva en Lesley & Howard!). Alles verloopt zo inefficient mogelijk en we beginnen ons alweer enigszins te herinneren hoe het er hier in Nepal aan toe gaat. Nog even vriendelijk lachen naar de douaniers en we hebben allebei een visum voor 90 dagen in ons paspoort We lopen door naar de bagageband waar de helft van de bagage al op de grond staat en de andere helft nog ronddraait, maar gelukkig hebben we onze tassen snel gevonden. We worden zoals verwacht bij de uitgang direct belaagd door tientallen taxichauffeurs, maar gaan eerst maar eens op zoek naar een ATM (flappetap). Er is er welgeteld eentje en die accepteert allen Visa, dus besluiten om de taxichauffeur maar in Dollars te betalen (daar zijn ze hier gek op). We stuiteren in de taxi (nou ja taxi....oud gammel busje dat telkens afslaat) van links naar rechts in het pikkedonker en verwonderen ons ondanks ons eerdere bezoek aan Nepal toch weer over de verschrikkelijke gaten in de weg, het chaotische verkeer, de straathonden, verkopers en al het getoeter. Gelukkig is het vliegveld niet al te ver van het centrum en zijn we binnen een half uurtje in Thamel, waar we een paar nachten gereserveerd hebben bij Yellow House, een guesthouse waar we 3 jaar geleden al eens geweest zijn. We gebruiken onze laatste energie om onze knorrende magen tegemoet te komen met een lekkere pizza en ploffen daarna neer op bed voor een hele lange diepe slaap.