Namche
We slapen uit tot 8.00 uur! Ik voel me echter niet zo best en heb pijn in mijn buik. We nemen alleen een kop citroenthee in de lodge en gaan voor het ontbijt naar Herman Helmers Bakery. We delen een rozijnenbroodje en een donut en het smaakt prima.

Daarna gaan we op jacht naar wat spullen die we nog nodig hebben voor onze trip. We struinen alle winkels af voor de beste deals en kopen een muts, handschoenen en wandelstokken (echte Leki's

) voor mij, handschoenen en een houten stok voor Dave en nog wat toiletpapier, snoepjes en alcoholgel. Heel wat roepies armer gaan we terug naar de bakery voor lunch. We delen een pizza met een lading yak cheese erop. Met een volle maag gaan we op zoek naar een internetcafé. We spenderen allebei een uur op de computer en beantwoorden mails, bekijken de bankrekening en lezen de reacties op onze blogs: leuk! Het internet is traag, maar werkt wel. Na een uur op het internet moet je even nadenken waar je ook alweer bent! We helpen de eigenaar nog met het maken van een poster waarop hotelgasten worden verzocht hun toiletpapier niet in de wc, maar in de emmer te deponeren. De menu's en diverse uitingen in lodges zijn hier vaak hilarisch. Af en toe snap je serieus niet wat ze bedoelen, maar niemand lijkt er iets om te geven. 's Avonds is het gezellig druk in de lodge. We nemen voor de afwisseling een egg fried rice en het smaakt prima. Ik lees flink door in mijn boek, want ik heb het geleend van de lodge en moet het dus morgen uit hebben!

Namche
We staan om 7.00 uur op en bestellen een set breakfast om te delen, maar er is verwarring in de keuken en we krijgen er twee. We zeggen dat het niet uitmaakt en bewaren twee chapati's en twee gekookte eieren voor de lunch. We kleden ons aan en gaan op pad voor een dagwandeling. We beklimmen een hoge berg achter Namche en hebben daar mooi uitzicht op Everest en de andere pieken.

We zien niet de enigen die deze wandeling doen om te acclimatiseren (de berg is 3880 meter hoog) en kletsen met wat andere toeristen. Er zijn behoorlijk wat mensen die van plan waren naar Everest Base Camp te lopen, maar niet kunnen gaan vanwege gezondheidsklachten en dan met name hoogteziekte. We maken wat foto's en stoppen op de terugweg op een plekje in de zon om onze lunch op te eten. Ik moet een beetje oppassen met de zon, want mijn beide oren zijn verschrikkelijk verbrand en doen pijn. Terug in de lodge nemen we allebei een warme douche voor 300 roepies (€ 3,-). We schrobben onszelf van boven tot onder, want je weet nooit wanneer je weer onder een douche staat. We lezen in het zonnetje en praten met de eigenaar van de lodge. Hij vertelt dat hij afgelopen nacht met 7 vrienden een meisje uit de lodge naar beneden heeft moeten dragen. Ze werd midden in de nacht niet goed (om middernacht is er het minste zuurstof in de lucht) en ze moest naar een lager gebied in Jorsale worden gebracht. De eigenaar vertelt ook dat er een paar dagen geleden een Chinese jongen overleden is in Namche. Hij had erge verschijnselen van hoogteziekte en zijn medereizigers zeiden dat hij af moest dalen, maar hij was eigenwijs en wilde in zijn bed blijven liggen. Hij was nog maar 29 jaar! Voor ons een wake-up call dat we het acclimatiseren heel serieus moeten nemen en niet moeten denken dat we wel in een keer door kunnen lopen naar de top.

Namche - Debuche
De wekker gaat om 6.00 uur. We pakken onze tassen, betalen de lodge en gaan op pad. De zon is nog achter de berg en het is fris. Het pad naar Tengboche gaat in het begin om de berg heen. Het is erg zanderig en de lucht is koud. Het is beter om door je neus in te ademen, maar vanwege de hoogte is dat soms lastig. Het lijkt alsof je niet volledig in kunt ademen, maar voor 75%. We komen weinig mensen tegen, alleen wat sherpa's en een Israëlische jongen die een poosje met ons oploopt. Ik ben blij met mijn nieuwe wandelstokken. Na 2,5 uur lopen komen we bij een hangbrug en daarna begint de zware klim naar Tenboche. Het is inmiddels ook wat warmer geworden. Je voelt dat het klimmen een stuk zwaarder is vanwege de hoogte. Soms lijkt het wel alsof iemand je tegen probeert te houden. Wat ook niet helpt zijn onze ware rugzakken. We dragen de voorraden bij ons die we in Namche hebben gekocht. Gelukkig wordt dit gewicht iedere dag lichter. Ik heb moeite met de klim en Dave wacht geduldig op iedere hoek, zodat we in elkaars zicht blijven. We worden twee keer ingehaald door een groep yaks en moeten een aantal keer opzij voor yaks die uit de tegenovergestelde richting komen.

We hebben van locals begrepen dat een yak circa € 600,- waard is. Op deze hoogte zijn zij de enige dieren die spullen kunnen vervoeren. Als we al 2 uur aan het klimmen zijn en ik het bijna niet meer trek vertellen tegenliggers dat we er bijna zijn; nog even volhouden dus! We zien de gompa van Tengboche in de verte en klimmen het allerlaatste stukje. We ploffen neer bij de ‘bakery' en bestellen heet water en een vegetable chowmein (soort noodles).

We voelen ons al snel wat beter en genieten van de zon. Dan zien we in de verte de eerste wolken komen (op deze hoogte komen tussen 12.00 en 13.00 uur wolken voor de zon en wordt het aanzienlijk kouder). We beginnen snel aan het laatste stukje voor vandaag, 20 minuten afdalen naar Debuche. We nemen een kamer in de Everest Rhododendron Lodge. Ze hebben naast hun bestaande lodge een gloednieuwe lodge gebouwd en daar krijgen wij een kamer. De bedden en kussens zien er prima uit, maar verder doet het geheel nog een beetje kil aan. Alhoewel het hoogseizoen is en de Lonely Planet moord en brand schreeuwt dat alle lodges vaak vol zitten en je soms in de woonkamer of een tent moet slapen zijn we de enige gasten in de lodge op een aantal porters na. We eten dal bhat, maar ik krijg bijna direct na het eten buikpijn en we duiken vroeg ons bed in.

Debuche - Panboche
Joehoe, it's my birthday! We staan iets later op dan normaal, want we hoeven vandaag niet zo ver te lopen. Niet alleen omdat het mijn verjaardag is, maar ook omdat een extra acclimatisatiedag gewenst is op deze hoogte (3810 meter). Het is heel koud en het is de eerste keer dat we 's ochtends niet uit het raam kunnen kijken omdat deze bevroren is. We kleden ons warm aan (thermo ondergoed, mutsen, handschoenen etc.) en gaan op weg. Het valt tegen vandaag. Het lijkt wel of ik in een windtunnel loop waarin ieder klein stapje een prestatie is. Een onzichtbare vijand die je met een elastiek om je middel achteruit trekt. Het doet me denken aan de tennistrainingen van Paul waarbij we echt een elastiek om ons middel hadden (dat door een teamgenoot werd vastgehouden) en we voor iedere bal explosief vooruit moesten bewegen. Vooral de stukken omhoog zijn uitputtend. Mijn longen werken op volle toeren om voldoende zuurstof binnen te krijgen. Dave lijkt minder last te hebben en loopt een stuk soepeler. Na drie uur lopen zijn we in Panboche. We nemen een kamer in de Everest View Lodge en gaan op zoek naar verjaardagstaart. Ik krijg een groot stuk chocoladetaart en Dave neemt een soort muffin met appel. Dave heeft voor een kaars gezorgd (ietwat groot, maar het was al lastig om er eentje te vinden denk ik) en met Everest op de achtergrond mag ik mijn verjaardagswens doen.

De taart smaakte helaas niet naar chocolade en was zo droog dat hij in tweeën brak doen ik mijn vork erin prikte, maar het gaat om het idee, toch? We genieten nog heel even van de zon en de rest van de middag ontvluchten we de kou in onze slaapzakken. Ik krijg nog een verjaardagsbelletje van thuis en wat smsjes op mijn Nepalese nummer. Helaas heb ik met mijn Nederlandse nummer geen bereik. We horen een paar uur later veel mensen arriveren in de lodge waaronder een hele luidruchtige groep mannen die wel dronken moeten zijn gezien het kabaal dat ze produceren. Rond 17.30 uur gaan we naar de eetzaal en daar zit het echt stampvol. De luidruchtige kerels blijken Tsjechen te zijn, op de terugweg naar Namche, en inderdaad stomdronken. Ze beginnen luidkeels te schreeuwen als wij (en überhaupt iemand) binnenkomt en we lachen maar vriendelijk en kiezen tactisch een plekje aan de andere kant van de eetzaal. We bestellen vegetable momo's, egg fried rice en potato chips (patat). Het is immers mijn verjaardag! We kletsen met een Australische en haar gids en wisselen tips uit. Eén van de Tsjechen is zo dronken dat hij een soort striptease doet op de eettafel. Hij stort zich op een wat ouder Amerikaans echtpaar dat er wel even om kan lachen, maar het wel genoeg vindt als hij hen aan begint te raken. Het dreigt heel even uit de hand te lopen en iedereen houdt zijn adem in, maar gelukkig valt hij een paar minuten later in een stoel in slaap. Er breekt nog een stoel omdat ze er met z'n tweeën op gaan zitten en ze proberen het meisje van de bediening lastig te vallen, maar die lijkt eraan gewend en bijt van zich af. Het blijft nog lang lawaaierig, maar daar zijn we inmiddels wel aan gewend en slapen er doorheen.

Pangboche - (bijna) Dingboche - (helaas) Debuche
Ik word midden in de nacht wakker met hoofdpijn en slapende handen. Geen goed teken, maar op deze hoogte is het normaal om last krijgen van de verschijnselen van hoogteziekte. Ik dwing mezelf om verder te slapen en we worden om 6.00 uur wakker van de wekker. Het is ijskoud en het kost moeite om uit onze slaapzakken te komen en onze ijskoude kleren aan te trekken. Alles wordt 's nachts ijskoud en op deze hoogte kun je het beste alles in je tas laten, want behalve koud worden spullen ook vochtig. De batterijen van de fotocamera bewaren we in een zakje in de slaapzak om te voorkomen dat ze leeglopen door de kou. Tanden poetsen is ook een uitdaging, want er is 's ochtends geen stromend water (bevroren) en je kunt alleen je eigen gefilterde water gebruiken. Van douchen of jezelf wassen is helemaal geen sprake meer, daar is het veel te koud voor. Bovendien zweet je ook niet in deze temperaturen. We gaan dik ingepakt op pad. Vanaf de eerste stap heb ik het zwaar, heel zwaar. Ik kom eigenlijk nauwelijks vooruit.

We willen vandaag naar Dingboche (4410 meter) en daar hebben we vervolgens weer een acclimatisatiedag nodig. Daarna is het nog maar 2 dagen lopen naar Everest Base Camp, het hoogste punt dat we zullen bereiken. Na een uur afzien ben ik een innerlijke strijd aan het voeren. Mijn lichaam zegt bij iedere stap 'nee, stop, ho, ik kan niet verder', maar mijn geest zegt 'kom op, doorlopen watje, blijf gewoon je ene voet voor je andere zetten'. Het tweede uur word ik nog veel zwakker, ik hap constant naar lucht en mijn longen barsten zowat uit elkaar. Mijn ribben voelen gekneusd aan, alsof ze opzij worden gedrukt door mijn longen. Ik heb inmiddels ook barstende koppijn en mijn handen tintelen. Dave ziet dat het een martelgang voor me is en stelt voor om om te keren. 'Er zijn ergere dingen in het leven', zegt hij , maar zo voelt het niet en ik overtuig hem dat ik door wil lopen. 'Eenmaal in Dingboche kijken we wel verder', zeg ik. Het derde uur is hopeloos. Ik loop zigzaggend en tergend langzaam over het pad en kan zelfs mijn ogen bijna niet meer open houden. De pijn in mijn ribben is nu ook naar mijn rug getrokken en ik heb nauwelijks nog besef van waar ik ben. Ik heb geen honger of dorst meer en Dave maakt zich ernstig zorgen en zegt dat alleen ik aan kan geven wanneer het niet meer gaat. Praten lukt niet echt meer en ik knik alleen maar en gebaar dat ik toch door wil lopen. Halverwege het vierde uur wint mijn lichaam het langzaam van mijn geest en zak ik op een gegeven moment door mijn benen en kan niet meer opstaan. Ik begin tegelijkertijd te huilen, want op dat moment weet ik dat ik er zo slecht aan toe ben dat we af zullen moeten dalen en ik de top nooit zal bereiken. Het voelt op dat moment als het ergste dat je kan overkomen en ik ben zo teleurgesteld. Wat ook meespeelt is dat ik weet dat Dave nergens last van heeft en ik ook zijn kans ontneem op het beklimmen van de passes en Everest Base Camp. Er is echter helemaal niets dat ik daaraan kan veranderen, ik kan met geen mogelijkheid verder lopen. Dave probeert me tot rust te brengen, dwingt me om water te drinken en een Snickers te eten, haalt Diamox (medicatie tegen hoogteziekte) uit de EHBO kit en stelt omstanders gerust dat we om zullen keren. Ik voel me alleen helemaal niet in staat om terug te lopen en wil eigenlijk blijven zitten waar ik zit. Ik staar apathisch voor me uit en Dave probeert om me in te praten dat we moeten gaan. Hij neemt mijn tas over en helpt me langzaam overeind. We moeten zo ver mogelijk proberen af te dalen, want 's nachts is er minder zuurstof in de lucht en als we op de deze hoogte blijven zullen de klachten dan alleen maar erger worden. Het schiet door mijn hoofd dat we het eigenlijk hadden kunnen weten. Ik heb altijd problemen gehad boven die magische grens van 4000 meter en soms zelfs daaronder. In La Paz (Bolivia) moest ik na een aantal dagen vertrekken omdat het niet lukte om te acclimatiseren en dat was op 3600 meter. Dave loopt in een behoorlijk tempo met 2 tassen voorop en ik strompel er letterlijk met mijn wandelstokken achteraan. Mensen kijken medelijdend, maar de meeste durven niets te zeggen. Gelukkig maar, want het was niet gelukt iets terug te zeggen. Frustrerend is dat we nu het gehele stuk terug moeten lopen dat we deze morgen afgelegd hebben en dat was meer dan we dachten. We waren waarschijnlijk bijna in Dingboche. Na een uur of 2 lopen en herhaaldelijke rustpauzes zijn we terug in Pangboche. Dave wil hier alleen niet stoppen, hij wil voor de zekerheid verder afdalen. Ik ben niet in staat om met hem in discussie te gaan en strompel half bewusteloos achter hem aan. Ik kan alleen maar denken 'blijf overeind' en ik kijk alleen naar de grond waar ik mijn voeten plaats. Als we in Debuche aankomen kan ik echt niet meer verder en we moeten hier wel de nacht doorbrengen. We hopen allebei dat het laag genoeg is. We krijgen een vochtige, koude kamer toegewezen en ik lig binnen een tel op bed, maar Dave vindt het onverstandig en vraagt om iets beters. We verkassen naar een andere kamer en ik kruip in mijn slaapzak met een verschrikkelijke hoofdpijn aan de rechterkant van mijn hoofd. Het lijkt op migraine, want ik kan ook geen licht of geluid verdragen en dat is een uitdaging in een lodge zoals jullie inmiddels weten. Dave legt de waterzak naast mijn bed, zodat ik liggend water kan drinken en geeft me een pijnstiller die helaas niet werkt. Ik probeer uit alle macht te slapen, maar het wil niet lukken. Dave gaat wat eten, maar ik ben zo misselijk dat ik er niet eens aan wil denken. Pas heel laat in de avond val ik eindelijk in slaap. Midden in de nacht word ik dorstig wakker, maar ik denk alleen maar 'yes, ik adem nog en heb geslapen!'.

Debuche - Namche
De volgende ochtend doen we rustig aan, maar proberen toch niet teveel tijd te verliezen, want we weten dat we verder af moeten dalen. Het lukt me om een halve pannenkoek naar binnen te werken en we gaan op weg. Ik voel direct weer de weerstand en we moeten het eerste stuk ook nog steil omhoog. Hijgend probeer ik vol te houden en heel langzaam komen we vooruit. Er volgt een pittige afdaling en ik moet me volop concentreren om niet te vallen. Vervolgens moeten we het laatste stuk richting Namche een lange weg om de berg afleggen die op een neer gaat. Ik krijg steeds meer pijn in mijn bovenlichaam. Dave probeert me met mate toch te stimuleren om door te blijven lopen. Ik voel me verschrikkelijk. Het lijkt net alsof iemand een dik touw om mijn middel heeft gespannen en dat steeds iets verder aantrekt. Op een gegeven moment til ik zelfs mijn fleecetrui op om mezelf ervan te overtuigen dat ik nog een middel heb. Bij iedere bocht hoop ik dat we er zijn en het lijkt eindeloos te duren voordat Namche eindelijk in zicht is. De allerlaatste loodjes zijn zwaar, maar eenmaal aangekomen stort ik neer op de bank in de lodge in Namche waar we al eerder verbleven en de eigenaar legt meteen een kussen onder mijn hoofd en haalt een kop thee. Dave geeft tekst en uitleg. Na een paar uur begin ik een beetje bij te trekken en eet ik een degelijke maaltijd. We besluiten om morgen ook in Namche te blijven. Het is gewenst om nog verder af te dalen, maar ik moet eerst een beetje herstellen.

Namche
Het is een dag vol tegenstrijdige gevoelens. Aan de ene kant zijn we enorm teleurgesteld, maar aan de andere kant zijn we blij om terug te zijn in Namche na twee zulke ellendige dagen. Ik voel me verzwakt, maar mijn hoofdpijn is weg. Ik heb nog wel last van slapende handen en soms voel ik delen van mijn gezicht tintelen. We doen zo min mogelijk en eten zo goed mogelijk. We halen een bruin brood bij de bakery en maken onze eigen sandwich met tonijn, mayonaise en tomaat. We trakeren onszelf ook nog eens op Pringles...mmmh.

Een jongen die voorbij loopt vraagt kwijlend waar we dit broodje hebben gekocht haha. 's Middags wegen we de diverse opties tegen elkaar af en besluiten dat het waarschijnlijk het verstandigst is om vanuit Lukla terug te vliegen naar Kathmandu. We informeren bij de lodge eigenaar hoe moeilijk het is om op korte termijn tickets te kopen en hij geeft ons een contactpersoon in Lukla met een lodge die waarschijnlijk wel iets voor ons kan regelen. Daar vertrouwen we dan maar op. Het is 's avonds weer gezellig druk in de lodge en we vermaken ons met een Engels stel, 2 Amerikaanse meiden en een jongen uit Friesland.

Namche - Lukla
Het is een pittige dag lopen van Namche naar Lukla volgens de reisgids en de meeste trekkers splitsen het op, maar we willen proberen om het te halen. Ik begin voorzichtig, maar na de eerste pittige afdaling voel ik bij iedere stap dat het beter gaat. We zijn inmiddels een flink stuk lager en ik merk dat ik weer meer lucht heb en zelfs kan praten tijdens het lopen. Het blijft pittig, zeker de stukken die we moeten klimmen, maar de onzichtbare vijand is verdwenen. We lopen weer over de vele hangbruggen en beginnen dan aan het laatste, pittige stuk naar Lukla.

Na 7 uur lopen komen we aan in Lukla. We lopen rechtstreeks naar de desbetreffende lodge en vragen hoopvol naar Manny, de contactpersoon die we hebben doorgekregen. Hij is helaas druk met een aantal helikoptervluchten die zieke mensen moeten oppikken, maar er wordt ons verzekerd dat hij er vanavond is en over een vlucht hoeven we ons geen zorgen te maken. We krijgen een kamer met uitzicht op de landingsbaan en verbazen ons over het aantal vliegtuigjes en helikopters die af en aan vliegen. Als we een paar uur later aan ons avondeten zitten komt Manny thuis en gaat meteen voor ons aan de slag. Een paar telefoontjes later heeft hij geregeld dat we morgenochtend vroeg met een cargo flight mee kunnen, oftewel een transportvliegtuigje. Het is graag of niet, dus we besluiten om het te doen. De vlucht vertrekt rond 8.30 uur, dus we spreken af om rond 7.15 klaar te staan met onze spullen en dan met Manny naar het ‘vliegveld' te lopen. We moeten het eerst allemaal nog zien, want we hebben genoeg verhalen gelezen en gehoord over vliegtuigen die niet op komen dagen of het slechte weer dat het vluchtverkeer dagen lang stil kan leggen, maar we kunnen niet meer doen dan hopen dat we morgenochtend veilig uit kunnen stappen in Kathmandu.

Lukla - Kathmandu
De wekker gaat en we zijn meteen klaarwakker. We zitten ruim op tijd aan het ontbijt en gelukkig verschijnt Manny zoals afgesproken om 7.15 uur om met ons naar het vliegveld te gaan. Hij vertelt ons dat er vanmorgen 2 plekjes vrij zijn gekomen op een ‘normale' vlucht van Nepal Airlines en we niet meer met het transportvliegtuigje mee hoeven. We krijgen zelfs een soort boarding card. Op mijn vraag hoe laat we vliegen heeft hij echter niet echt een antwoord. We moeten vanuit de vertrekruimte gewoon goed uit het raam kijken en als we een vliegtuig van Nepal Airlines zien moeten we snel naar buiten lopen. Onze tassen en paspoorten worden op de meest amateuristische wijze ooit gecontroleerd en zo zitten we al snel in de vertrekruimte uit het raam te turen of we ons vliegtuig zien.

Het is een beetje een nerveuze bezigheid, want ook veel andere reizigers weten niet wanneer hun vliegtuig vertrekt en zodra er een vliegtuig landt springt iedereen van zijn stoel om te kijken wat voor vliegtuig het is. Er zit meestal niet meer dan 5 minuten tussen landing en vertrek van het vliegtuig, dus als je niet op zit te letten is het vliegtuig weer vertrokken en heb je pech gehad. Pas na 2 uur uit het raam getuurd te hebben zien we een vliegtuig van Nepal Airlines. We springen op, lopen naar buiten, stappen in en voor we het weten zijn we opgestegen! Ik heb in alle haast een filmpje weten te maken. Amper drie kwartier later stappen we uit in Kathmandu en nog een half uur later staan we verdwaasd bij Yellow House op de stoep. Gelukkig is er nog een kamer vrij. We gooien onze tassen in een hoek van de kamer en bestellen op het terras een colaatje en baguettes met kaas. Wat smaakt dat heerlijk! We gaan eerst maar eens genieten en dan verzinnen wat we hierna willen gaan doen. Ik ben voor alles in, als het maar onder de 4000 meter is......